Arda Güler’den gündeme damga vuran mektup: ‘Babam iflas etti’ | Ancelotti sözleri! ‘Annem hüngür hüngür ağladı’

‘SİZE ÖYKÜMÜ ANLATMANIN VAKTİ GELDİ’

The Players Tribune için öyküsünü yazan Arda Güler’in anlattıklarından kıymetli ve çarpıcı kısımlar şu biçimde: “Güzel ülkemin bütün çocuklarına: Size öykümü anlatmanın vakti geldi. Bütün öykümü. Bir futbol ülkesi olarak geleceğimiz hakkında çok düşünüyorum. Seyahatimin kimilerinize ilham vereceğini ve Türkiye’deki kız ve erkek çocuklarına, her şeyin mümkün olabileceğini gösterebilmesini umuyorum.

‘BABAM NİÇİN Mİ İFLAS ETTİ? FUTBOL!’

‘BABAM SAYESİNDE, DOĞDUĞUM ANDAN İTİBAREN FENERBAHÇELİYDİM’

O (Arda Güler’in babası) yalnızca bir Fenerbahçe taraftarı değildi, adeta Fenerbahçe’yle yaşıyordu. Daima, ‘Bizim damarlarımızdaki kan sarı-lacivert akar’ kederi. Bir seferinde biz derbide gol atınca, koltuktan o denli bir fırladı ki tavandaki lambayı kırdı. 2010’da son maç şampiyonluğu kaçırdığımızda ise, sonla bir kutuya tekme attı ve ayağını incitti — tam bir çizgi sinema karakteri üzereydi. Babam sayesinde, doğduğum andan itibaren Fenerbahçeliydim. Neredeyse sözün tam manasıyla.

‘OĞLUM, DÜKKANI KAPATMAMIZ GEREKİYOR…’

Okulda Mahmut isminde bir vücut eğitimi öğretmenimiz vardı. Ben dokuz yaşındayken, bir gün babama beni Gençlerbirliği Akademisi’ne yazdırması gerektiğini söyledi. Babam buna hayır dedi zira oraya her gün gitmek bir saatlik yol demekti. Ancak Mahmut Hocam bende bir şey görmüştü ve babamı ikna etti. Babam beni her gün antrenmana götürmeye başladı, bu onun için saatler süren bir işti. Bu sırada dükkan, ortağına emanetti. Ne olduğundan emin değilim lakin bir gün babam beni bir kenara çekti ve “Oğlum ….. Dükkanı kapatmamız gerekiyor.” dedi. İflas etmiştik.

‘FENERBAHÇE BENİ İSTEDİ, LAKİN PARAYA GEREKSİNİMİMİZ VARDI’

Bir mühlet sonra, babamlar yeni bir dükkan açtılar. Bu durumumuzu hafifletti lakin birkaç sene sonra Fenerbahçe beni istediğinde, aklımızda yalnızca futbol vardı diyemem. Paraya gereksinimimiz vardı. Karar vermemiz üç ay sürdü, zira bu türlü bir karar insanın tüm hayatını değiştirir. Ben 13 yaşındaydım, annem ve babam konuttan uzaklaşmamı istemiyordu. Benim hayalim Fenerbahçe’de oynamaktı ancak bunun tıpkı vakitte çok riskli ve büyük bir karar olduğunun farkındaydık. İleride profesyonel bir futbolcu olacağımdan kimse emin olamazdı. Sonunda babam ‘Boğulacaksan büyük denizde boğul’ dedi. Bu da İstanbul demekti.

‘GUSTAVO 80 KİLO, YA BEN? BİR DERİ BİR KEMİK!’

Bir gün, Fenerbahçe beni A ekip hazırlık maçına çağırdı. O vakit 15 yaşındaydım. A grubu ile idman bile yapmamıştım. Büyüklerin ne kadar güçlü olduğunu gördüğümü hatırlıyorum. Luiz Gustavo… 80 kilo ve büsbütün kas. Ya ben? Hiçbir şey. Bir deri, bir kemik…

‘PEREIRA DÖNDÜ VE ARDA HAZIRLAN DEDİ!’

Sanırım Ağustos 2021’di ve Vítor Pereira beni birinci sefer HJK Helsinki maçı için takıma aldı. Grupta çok sakat oyuncu vardı ve ikinci yarı Filip Novak oyundan çıkmak zorunda kalınca, Pereira hocamız yedek kulübesine döndü ve elinde kalan üç oyuncuyu gördü. Birincisi kaleciydi. İkincisi de kaleciydi. Üçüncüsü ise top toplayıcıya benzeyen 15 yaşında bir çocuktu. ‘Arda, hazırlan.’ Kalbim o kadar süratli atıyordu ki. PlayStation’da titreyen şey yalnızca kumanda, gerçek hayatta ise tüm bedenin titriyor! Alana çıktığımda nasıl olduysa kendimi daha sakin hissettim ve sonra defterimdeki ikinci hayali hatırladım: Fenerbahçe için bir frikik golü atmak. Tüm hayatım boyunca bunları atıyordum.

‘SOSA NEDEN KULLANMANA MÜSAADE VERMEDİ?’

Kısa müddet sonra ceza alanı dışından bir özgür vuruş kazandık, lakin bunun Arjantinli usta José Sosa’ya ilişkin olduğunu biliyordum. Sosa’yla özgür vuruşu kimin kullanacağı konusunda tartışamazsın, mecnun değilsen natürel. Fakat tahminen de deliydim. Onun yanına yazıldım, vurmaya hazırdım. Sanırım biraz şok olmuştu. O Türkçe bilmiyordu, ben de hiç İspanyolca bilmiyordum. O yüzden İngilizce “Vurabilir miyim?” dedim. Sosa bir şey demedi. “Ben mi? Yoksa sen mi?” dedim. Sosa, “………..” “BEN? SEN?” Birden teğe taraftarların hepsi ‘uuoooooooooo’ dedi. Stadyum kamerası yüzüme kadar zum yapmıştı. Dudaklarımdan hür vuruşu kullanmak istediğim okunuyordu ve sanırım yüreğim güzellerine gitti. Lakin ya Sosa Abi? Başrol hala oydu. Özgür vuruşu o kullandı. Kaçırdı. Ancak o anı ve taraftarların yansısını hiç unutmayacağım. Maçtan sonra stadyumun dışında annemle babamı gördüm. Annem ağlıyordu. “Arda, başardın.” Babam konuşmadı. Keskin bir bakışı vardı, kulaklarından dumanlar çıkacaktı adeta. “Baba, sevinmedin mi?” diye sordum. “Sosa…… neden kullanmana müsaade vermedi??” “Ama baba…..” “Sen vursaydın gol olurdu, eminim!”

‘G.SARAY OLMADAN F.BAHÇE OLMAZ’

Galatasaray olmadan Fenerbahçe olmaz – Bu sonsuz bir rekabet ve bir o kadar da bitmeyen bir dostluk. Lakin şayet Fenerbahçeli biriysen, Galatasaray’a dair her şeyin karşısında olursun. Bu böyledir.

‘BANA EN ÇOK ŞEY ÖĞRETEN OYUNCU MESUT ÖZİL’Dİ’

Sırada üçüncü hayalim vardı: Fenerbahçe’nin 10 numarası olmak. Bunun olabileceğini hiç düşünmemiştim, zira forma Mesut Özil’e aitti. Bana en çok şey öğreten oyuncu oydu lakin birinci üç ay onunla konuşmaya bile yürek edemedim. Çok utangaçtım. O, koridorda yanımdan “Arda, kolay gelsin” deyip geçerdi. Yalnızca önüme bakıp, “Tamam” derdim. O da “Arda, yeterli misin?” sıkıntısı. Ben de “Evet, evet.” derdim.

’10 NUMARAYI GİYMEK, KUPA KAZANMAK GİBİYDİ!’

Özil 2022’de Fenerbahçe’den ayrıldığında, formanın yeni transferlerden birine verileceğini düşündüm. 17 yaşındaydım ve bir kral tacı nasıl isteyemezse, 10 numarayı da isteyemezdim. Ama yönetim kurulu üyeleri bana, “Arda, forma senin… fakat yalnızca onu giymeye hamasetin varsa,” dediler. Bunu düşünmek tam tamına bir saniyemi aldı. “Alıyorum.” O formayı birinci sefer giydiğimde… Bunu nasıl tanım edeceğimi bilemiyorum. Yalnızca Alex’in ayak izlerinden gitmiyordum. Tüm kadronun ve milyonlarca taraftarın yaratıcı sorumluluğunu üstleniyordum. Bu bir ayrıcalıktı. Bir onurdu. Bir hayaldi. Arda Güler, Fenerbahçe’nin 10 numarası. Neredeyse kupa kazanmak üzereydi. O formayı giydiğimde kendimi yenilmez hissediyordum.

‘ARDA, REAL MADRİD…’

Türk ulusal kadrosuna çağrıldım. Sonraki aylarda, transfer teklifleri arkası gerisine gelmeye başladı. Lakin beni sahiden heyecanlandıracak bir teklif almadıkça onları duymak istemedim. Sonra Haziran’da, babam yeni bir teklif hakkında benimle konuşması gerektiğini söyledi. Ben de, “Baba söylediğim üzere şayet beni heyecanlandırmayacaksa duymak istemiyorum…” O da, “Arda ….” dedi “Efendim?” “Real Madrid.”

‘ANCELOTTI İLE MANZARALI GÖRÜŞMEM OLDU’

Real Madrid… Dördüncü hayalim. Bu kadar süratli olmuş olmasına inanmak hakikaten zordu. O yaz, babamla ben, gitmem için çok erken olup olmadığı konusunda uzun uzun konuştuk. Aslında olay çok karmaşıktı, zira öteki birçok teklif de vardı ve ne yapacağımı karar vermek zordu. Ancak sonra Sayın Carlo Ancelotti ile manzaralı bir görüşmem oldu.

‘ARDA, BÜYÜK BİR GELECEĞİN OLACAK’

Ekranımda numarası belirdiğinde ve görüntü yüklenirkenki o anı hiç unutmayacağım… “Merhaba, Arda. Nasılsın?” O da tatildeydi. O an o kadar gerçeküstüydü ki, ayrıntıları hatırlamakta zorlanıyorum lakin sanırım o, Hawai gömleklerinden birini giymişti, güneş gözlükleri vardı ve galiba bir puro içiyordu. “Arda, burada büyük bir geleceğin olacak. Tahminen birinci yıl değil, ancak fırsatların olacak. Modrić ve Kroos çok yaşlanıyorlar, seni orta alanda oynatabiliriz.

‘ANNEM AĞLAMAYA BAŞLADI’

Adımı Modric ve Kroos ile yan yana duymak gerçeküstüydü. Konuşamadım. Sonra dedi ki, “Arda, Madrid’e geleceğine kelam ver. Kelam ver, kelam ver, kelam ver.” Ben de dedim ki, “Tabii ki, efendim.” O da dedi ki, “Yakında konuşuruz. Artık eşimin yanına gitmem gerek.” Hahaha. Ancelotti uzatmaları oynuyordu. Telefonu kapattığımda, babama baktım ve karar verdik… “Eğer boğulacaksan…” “Büyük denizde boğul.” Bir Real Madrid oyuncusu olarak tanıtıldığında, bu bir düğün merasimi üzeredir. Mukavelen altı yıllıktır, lakin emel bir ömür uzunluğu birlikte olmaktır. Ailemle birlikte oturuyordum, annem ağlamaya başladığında, gözyaşlarını sildim ve yanağından öptüm.

‘ARDA, BU RAUL!’

İlk baştan beri Ancelotti, benim için bir baba üzere oldu. Fakat komikti zira her mevzuda benimle şakalaşırdı ve ben hala dünyanın en büyük kulübünü kavramaya çalışan, gözlerini açmış bir çocuktum. Ne vakit önemli olup olmadığını anlayamıyordum. Bir gün Ancelotti dedi ki, “Raúl, Castilla’nın teknik yöneticisi. Şayet onu görürsen selam ver. Raúl’u tanıyorsun, değil mi?” Doğal ki Raúl’ü tanıyorum. O kaptandı, Madrid tarihinin en fazla gol atan oyuncusu, yaşayan bir efsane. Sonraki gün idmandan sonra, bir adam yanımıza geldi. Ancelotti dedi ki, “Arda, bu Raúl.

‘TAMAM ÖZÜR DİLERİM, SAHİDEN RAUL!’

Ama şöyle bir durum var ki, bu efsanelerden birini birinci kere canlı olarak gördüğünüzde, bu durum gerçek değilmiş üzere geliyor. Düzmece üzere. Raúl, Real Madrid’de oynadığında devirde onu izlemek için çok gençtim. Yalnızca YouTube’da görmüştüm. Ancelotti gülümsedi ve kesin tekrar benimle dalga geçiyor, diye düşündüm. ”Hadi lakin, efendim. Kusura bakmayın, lakin bu Raúl olamaz.” Ancelotti’nin gülmesini ve ”Aferin” falan demesini bekliyordum fakat bana önemli bir bakış atıp, ”Ne demek Raúl değil?” dedi. Sonra Raúl bana dönüp, ‘Ben Raúl González. Tanıştığımıza şad oldum.’ dedi. Ben de ‘Hayır, değilsiniz. Haydi ancak.’ dedim. Duyduklarına inanamadılar. Birkaç dakika bu türlü devam ettikten sonra Ancelotti, Toni Kroos’u çağırdı. “Toni, bu Raúl mu?” “Nasıl yani? Doğal ki.” Hâlâ inanamadım. Bu büyük bir latife. Beni kandıramayacaklardı. Sonra Modrić’i çağırdı! “Luka, bu Raúl mü?” “Tabii ki, Raúl.” O an korkmaya başladım. Hatta Raúl bile bana bakıp, “Tabii ki Raúl.” dedi. Telefonlarından Raúl’ün fotoğraflarını göstermeye başladılar. Nihayet pes ettim ve dedim ki, “Tamam, özür dilerim. Nitekim Raúl’sünüz. Tanıştığımıza şad oldum, efendim.” Herkes Türkiye’den gelen çocuğa gülüyordu. Hatta Ancelotti bile. Meskene gidip aileme ne olduğunu anlatınca, bana bakıp, “Arda ……….. çok salaksın.” dediler Bu, Real Madrid’deki birinci haftamdı.

‘BANA GÜNAYDIN ABİ DEMEYE BAŞLADILAR’

Geldiğimde, David Alaba ve Toni Rüdiger’in aslında biraz Türkçe bildiklerini öğrendim. Berlin ve Viyana’da Türk göçmenlerle büyümüşler. Alaba, büyük bir Galatasaray taraftarı. Courtois, Arda Turan’la oynadığı için o da birtakım sözleri biliyor, olağan ki makus olanları. Fakat garipti zira, Türkiye’de biz büyüklerimize hürmetle hitap ederiz. “Abi” deriz ve bu söz aslında “büyük kardeş” demektir. Kültürümüze işlenmiş bir şey bu. Modrić’e yalnızca “Luka” demek benim için mümkün değildi. O, babam olabilecek yaşta, anlıyor musunuz? O yüzden “Merhaba Luka Abi” derdim. Eee… Alaba ve Rüdiger bunun herkes, hatta benim için bile geçerli olduğunu düşündüler. Bana da “Günaydın, Abi” demeye başladılar. İsim tutmuştu ve artık değiştirmek için çok geçti. Resmen soyunma odasındaki en genç abi, Arda Abi oldum.

‘HEY ARDA, TAM SENLİK POZİSYON!’

Genellikle bir kulübe, büyük bir gol attığında ya da belirleyici bir pas verdiğinde oraya “vardığını” hissedersin. Benim için o an aslında, ceza alanı dışında bir frikik kazandığımızda geldi ve ben o an yedek kulübesindeydim. Modrić bana döndü ve dedi ki, “Hey Arda, bu tam senlik bir durum.” Bu türlü küçük şeyler hakikaten çok kıymetli. Yakın vakitte diğer bir maçta, birinci yarı sonunda gerideydik ve Modrić bana, “Hazırlan, oyuna girmelisin.” dedi. Bu efsane, tüm vakitlerin en güzel orta saha oyuncularından biri ve artık benim maçı çevireceğime güveniyordu. Çok etkilenmiştim.

‘ŞAMPİYONLAR LİGİ KUPASINI KALDIRMAK İSTEMEDİM’

Türk halkının Real Madrid’in her maçında oynamamı istediğini biliyorum. Ben de istiyorum, fakat sabırlı olmam gerektiğini biliyorum. Ancelotti bana dünyanın en yeterli orta alanlarından biri olabileceğimi söylüyorsa, bu benim için kulübün bir planı olduğu manasına geliyor. Ama yedek kulübesinde olmak kolay değil. Şampiyonlar Ligi’ni kazandığımızda, aslında kupayı kaldırmak içimden gelmiyordu, zira alanda çok fazla katkıda bulunmamıştım. Bu yüzden Ancelotti Cibeles’te bana mikrofonu verdiğinde çok utandım. Otobüsün doruğuna çıkmayı planlamıyordum, zira sahiden çok yorgundum. İki arkadaşımla mesajlaştığımı hatırlıyorum, “Neredesin? Seni göremiyoruz.”

 ‘MODRIC BANA MOURINHO’NUN F.BAHÇE’YE GİDİP GİTMEYECEĞİNİ SORUYORDU’

Aşağıda Kroos ve Modrić ile konuşuyordum, ve Modrić bana Mourinho’nun Fenerbahçe’ye gidip gitmeyeceğini soruyordu. Arkadaşlarım ise, “Kafayı mı yedin?? Şampiyonlar Ligi’ni kazandın! Çık kutla!” diyordu. Ben böyleyim işte. Bir şampiyonluk kazanmak kâfi değil. Onu hak ettiğimi hissetmem gerekiyor. Bu yüzden Avrupa Şampiyonası farklı hissettirdi. Gürcistan’a attığım golden sonra telefonum patlayacaktı. Beğeniler. Takipçiler. Bildiriler. Tebrikler. Çılgınca. Portekiz ile oynayacağımız maç için biraz heyecanlıydım. Maçtan sonra Ronaldo’nun benimle konuşmasını umuyordum zira ona çok hürmet duyuyorum. O gün, Marca bu manşeti bastı: “ARDA, CRISTIANO’YA MEYDAN OKUYOR” Eyvah, olamaz…

‘ARDA GÜLER DE KİM DİYORLARDI! ŞOKE OLDUM…’

Gerçek şu ki, Cristiano ile tıpkı sahayı paylaşmak benim için büyük bir onurdu. The Last Dance belgeselini izlediniz mi? Cristiano, birebir Michael Jordan üzere. Bu türlü bir manşet onun için motivasyon kaynağıdır. Portekiz maçı 3–0 kazandı ve Cristiano maçtan sonra kimseyle konuşmadı. Birkaç gün sonra onun nasıl hissettiğini anladım, zira stada giderken otobüste bir görüntü gördüm. Bir küme Avusturya taraftarı vardı. “Arda Güler de kim *****?” diyorlardı. Şoke oldum. Neden biri benim hakkımda bu türlü bir şey söyler ki?

‘HAKKIMDA BERBAT MÜ KONUŞUYORSUN, SENİ EZER GEÇERİM!’

Ama sonra Jorge Jesus’un Fenerbahçe’de haftalarca beni takıma almadığında yaşadıklarımı hatırladım. Bir gün frikik çalışması için iki grup dizdi, ancak ben hiçbirinde yoktum. Tek başıma köşe vuruşu çalışıyordum. Bardaktan boşanırcasına yağmur yağıyordu, konuta geldiğimde o kadar çok ağladım ki. Bir daha asla bu duyguyu hissetmeyeceğime dair kendime kelam verdim. Beşerler beni yaratıcı bir oyuncu olarak görüyor lakin ben tıpkı vakitte bir savaşçıyım. Beni yedeğe mi çekiyorsun? Daha çok çalışırım. Hakkımda makûs mü konuşuyorsun? Seni ezer geçerim. O Avusturya görüntüsünü izlediğimde, Michael Jordan moduna geçen bendim. Maçta daima bana karşı tezahürat yaptılar. Üstüme bira bardakları fırlattılar. Kusursuz. İkinci golümüzün asistini yaptığımda, Avusturya taraftarlarına döndüm.

‘RÜDİGER’DEN ÖFKE ÖVGÜSÜ ALDIYSAN…’

Rüdiger, tutkumu ve öfkemi fark ettiğini söyledi. Rüdiger‘den öfke övgüsü aldıysan, uygun yoldasın demektir. Fenerbahçe’de genç bir oyuncuyken bile kadro arkadaşlarıma daima direktif verirdim. Kendimi tutamam. Susarsam makûs oynarım. Önder olmak istiyorum, kornerleri ve frikikleri daima ben kullanmak istiyorum. İsterseniz Sosa Bey’e sorabilirsiniz. Real Madrid’de oynamak aslında kolay. Biliyorsun ki Modrić koşunu görecek. Vinícius, berbat bir pası bile hoş gösterecek. İspanyolca öğrenmek, kültüre ahenk sağlamak ve ayaklarının devamlı yere basması asıl güç olan şeyler. Bu yüzden ailemin beni her ay ziyaret etmesi, bir de annemin hâlâ odanı topla demesi çok yeterli oluyor. Daima, “Futbolcu olmasaydın, başın büyük kaygıda olurdu.” der. Neyse ki buzdolabı dolu.

‘ENKAZDAN ÇIKARILMIŞ ÇOCUK… O SÖZLERİ ASLA UNUTAMAM!’

Tüylerimi diken diken eden 2023 sarsıntısına ilişkin bir görüntü var. Fenerbahçe’de pek fazla oynamadığım bir devirde çekildi. Tahminen görmüşsünüzdür. Kurtarma gruplarından iki adam, enkazdan yeni çıkartılmış küçük bir çocukla birlikte. Çocuk yatıyor, bedeni örtülmüş, lakin başı dışarıda. Sirenler duyuluyor. Çocuk, neredeyse beş gün boyunca beton blokların altında kalmış, öleceğini düşünmüş ve benim için bir bildirisi var. O denli bir anda! Benim için! O sözleri asla unutamam. Arda Güler Abi Seni çok seviyorum Fenerbahçe’yi kurtarmaya devam et Abi hocaya söyle seni de oynatsın Sonra iki kahramandan birisi şöyle diyor: Biz pes etmedik sen de pes etme. Bu sözleri duyduktan sonra nasıl pes edebilirim ki? Yani bir PlayStation ve bir hayali olan Türkiye’deki her çocuğa söylemek istediğim şu: Bir top kapın ve dışarıya koşun. Kendinizi dünyanın sahibi üzere hissedeceksiniz. Hürmetlerimle,  -Arda.”